Kendim ve Ben...
ağlamamaya yeminli gözbebeklerime işkence ediyorum
fırtınada biraz yelken şişireyim belki bir özlem şiirinde daha kalem oynatırım saniyeleri bıraktım; saliseler asır gibi bir tiktak bir tane daha sonsuzluğa ısmarladığım zaman dilimlerine birer balyoz gibi iniyor biliyorum; tek tek atan tiktaklarda ömür bitiyor… kapat gözlerini zamanın; karanlıklarla kardeş olsun gözkapakların yüreğin ağlarken kuru kupkuru kalsın yine ıslanmaktan yorulmuş yanakların... delilik; eğer ki yazılmışsa kitabı!... kitabın içinde benim için ayrı bir paragraf olmalıydı… yalnızlığım budur, kendim ve ben; bir dünya kurduk karanlığın bir köşesine, siyahlıklar bir muamma karanlıklar ise kör kuyu oldu, ben ölüyorum belki?... zamanlarım can bulurken karanlığın izbelerinde… Metin Kaya İLHAN Faroz TRABZON |
Zamanlarım can bulurken karanlığın izbelerinde...
Derin bir melankoli içsel ,yolculuk.satırlar samimiydi,ruhuma yakın buldum
Metin bey tanıştığımıza memmun oldum son şiirime yapmış olduğunuz yoruma teşekkürlerimle
Saygı ve selamımla