En iyisi sen bekleme beni.
Yokluğun tüketiyor olsada
beni. Yokluğunun altında
eziliyorsamda böcek gibi.
Git, en iyisi bekleme beni.

Ya sen yanlış sokaktan
geçiyorsun ya ben.
Ya senin evin yanlış yerde
ya benim. Hayallerimiz,
yüreklerimiz, ellerimiz
birleşmeyecek gibi, git.

Her gün, biliyor musun her gün;
hayalin yanımda. Her gün
seni arıyoruz, her gün
sen yoksun. Her günüm,
belki bugün demekle geçiyor.
Her günüm sensiz bitiyor.

Sen de en az benim kadar
biliyorum yalnızsın. Sen de
yorgunsun benim kadar.
Sen de korkuyorsun gelecekten,
sen de sevmiyorsun karanlığı.

Bu gidişle, sanmıyorum kavuşacağız.
Umutsuzluğunu paylaşıyorum.
İnsanlar sorduğunda, mutlu
olduğunu söyle, güzel olduğundan
bahset denizlerin, dağların;
her ne kadar yalanı sevmesende.

Belki bir gün, olur ya, yıllar sonra
belimizi doğrultamadığımız zaman;
yani birine muhtaç olduğumuzda
yaşamak için. Belki karşılaşırız.
Sohbet ederiz sonra;
eski günlerden, geçen günlerden.
Belki de tanımayız birbirimizi.
Geçer gideriz önümüzden.

En iyisi biz, öğrenelim birbirimizsiz
yaşamayı. Birbirimizsiz gülmeyi,
birbirimizi düşünmemeyi.
En iyisi biz vazgeçelim birbirimizden,
beklemekten. Denize bırakılan
bir şişe gibi gidelim, dalgalar
nereye götürürse bizi.

Adın ne güzeldir, eminim.
Ağzından çıkan sözler, ne şanslı.
Giydiğin elbiseler hele,
kullandığın tırnak makası.
Kapının önündeki paspas bile
ne şanslı benden...

TurhanKoç