Dondu;Hanidir iki elim yüreğimin üstünde idi Fırlayıp çıkmasın diye tutuyordum Her sarsıntı,her debelenmede Daha bir sıkı sarıyordum ellerimle Çünkü her fırtınadan sonra Bir şeyleri alıp gidiyordu sam yelleri O en dipte olanları saklıyor, kapatıyordum. Ama öyle bir kasırga çıktı ki Rüzgar öyle bir esti ki Acı ıslıklar çalıyordu yüreğimde Damlalar yırtmaya başladı tenimi Hava daha bir soğudu Karlar yağdı omuzlarıma Rüzgar daha bir esti uzun uzun Omuzlarım buz bağladı Kollarım tutunamıyordu yukarda Kollarım dondu, ellerim kaydı. Yüreğim açıkta kaldı O son feryat, çalan ıslıkla İçimde kalan, dibe ittiğim Son kırıntıları çıktı sevginin Gözümdeki yaşla birlikte yere kaydı Gözümde yaşlarım dondu Yerde senden kalan son sevgi kırıntıları 24 / Ocak / 2004 Nazlıgelin |