Cok keyıflı coşkulu cocuk kadar sevgı dolu bır yürek sesı kutlarım cok cok güzeldı saygılar.

Bu ne sevdadır yağmuru bile sırtında başka kentlere götürme isteği taşıyan hem kendi sevdası için hemde büyük aşk olan toprağı gökyüzünün parçası olan yağmurla birleştirme arzusu... Yüreğine sağlık öyle güzel dizeler okudum ki ama son dizelerinde ki toprağı yağmura kavuşturma düşüncenizle yağmurla gökyüzü aşkını hatırladım bir yerde okumuştum paylaşmak isterim bu büyük aşkı...

Evren yaratıldığında; toprak sere serpe uzanmışken yaratıldığından beri gördüğü en güzel şeyi, gökyüzünü gürmüş. En güzelmiş o…Vurulmuş; maviliğine, temizliğine âşık olmuş. Onu izlemeye doyamamış. Üzerinde kocaman bir çiçek varmış sapsarı. Toprağın gözünü alıyor, içini ısıtıyormuş. Kendini kaybetmiş. Gökyüzüne bakakalmış. Gözünü bir saniye bile ondan ayırmamış. Yavaş bir kıpırdanma olmuş gökyüzünde. Gökyüzü elbisesini değiştirmiş. Üstüne giydiği elbise en az diğer elbisesi kadar güzelmiş. Lacivert bir renge bürünmüş. Üstünde küçük küçük parçacıklar. Bu sefer büyük aksesuar olarak kocaman beyaz parlak bir çiçek. O çiçek toprağın karanlık yüzünü aydınlatmış. Günler böyle geçip gidiyormuş. Peki gökyüzü… Gökyüzü de boş değilmiş yeryüzüne. Oda ilk gördüğünden beri âşıkmış onun mütevazılığına, özgürlüğüne, sevgisine…
En sonunda birbirlerine aşklarını itiraf etmişler. Kavuşmak tek arzularıymış. Ama bunun nasıl olacağını bilmiyorlarmış. Onlar kavuştuğunda biliyorlar her şeyin yok olacağını başkalarına zarar verceklerini… O yüzden hiçbir şey yapamamışlar. Ama hasretlik o kadar zor geliyormuş ki… Bir gün her şeyi göze alıp birleşmeye, hasreti bitirmeye karar vermişler. Hareket etmişler, gökyüzü ikiye ayrılmış sanki. Öyle bir gürültü duyulmuş. Şimşek çakmış. Yeryüzü param parça, deprem olmuş. Gökyüzünden çıkan yıldırımlar toprağa düşmüş. Sanki toprağı öldürmek istermiş gibi. Canları çok yanmış. Kendi canları yanarken başkalarının canlarını da yakmışlar. Gökyüzü toprağın yaralanmış halini görünce dayanamamış ağlamaya başlamış. Gözyaşları toprağa düşmüş. Toprağın yarık yerleri kapanmış, üstünde ki kirleri süpürmüş. Ama o kadar çok ağlıyormuş ki toprak suya doyduğu için artık suyu alamıyormuş. Sular birikmiş.
Kavuşamayacaklarını anlamışlar ama yinede içlerinden bir ses kavuşacaklarını söylüyormuş onlara. Toprak aşkına onu iyileştirdiği için bir şeyler hediye etmek istiyormuş. Ama bunu ona nasıl verecekti ki… Toprak . gökyüzünün gözyaşlarıyla ona güzel çiçekler yetiştirmiş. Çiçekler gökyüzünü gördükçe yaşarmış.
Ama yaptıklarından dolayı cezaları vardı onların. Toprakta bazı zamanlar depremler olur toprağa yıldırımlar düşer. Gökyüzü de onun acısını hisseder her seferinde ağlardı. Toprak her susadığında; gökyüzünün güzelliğinden aşkından kavrulduğunda ona su verirdi gözyaşlarıyla. Bu sonsuza kadar sürecekti.
Yeryüzü ve gökyüzü arasında bir elçi olmuş bülbül ile gül. Bülbül gökyüzünün; gül yeryüzünün aşkını anlatmış durmuş.
Bunları yaşamayı en başında göze almışlardı. Ama bir gün kavuşacaklardı. Onlar aşklarını yaşamıyordu ama onların sayesinde başka şeyler üzerlerinde yaşıyor ve aslında onların aşkını devam ettiriyorlardı. Gül ile Bülbül, Leyla ile Mecnun, Ferhat ile Şirin aşkın sembolü olmuştu. Ama onlar sadece birer elçiydi.
işte tıpkı sizin şiirlerinizdeki ve bu hikayedeki gibi Aşk, buydu fedakârlıktı, hediyeydi, canın yanmasıydı, sevgiydi, sabırdı, hasretti…
Kaleminiz ve sevgi dolu yüreğiniz daim olsun...

oysa bulutlar gözlerimize sürgün...

sen sus yine uzun uzun
gözlerini sakla bakamadığım yere
ben yine aşırıp her şiirden kelimelerle seni
sessizce sarınayım düşlerimdeki sen e
biraz tutuklanayım gök gürültüsünde
birazda umutlanayım
en sustuğun yerde


yürek sesinizi hissettik şiirde tebrikler üstadım
selam ve saygılar

Madem imkansız senı sevmek
yağmuru omuzunda taşımak kadar

öyleyse yağmurla hatırla beni
dökülürken omuzundan damlalar

kayıp giden zayi zamanlardan
bir yıldız düşür öylece gözlerine

ben gibi baksın sana

usulca
-----------
Şiirle....

sicim gibi incecik bir çizgide
mutluluğa isim bulalım
biz aşk kokalım inceden
şehrimiz toprak koksun buram buram




bulutları taşıyalım omuzumuzda
son kez bakışalım
kaçarak fırtınanın yasağından
sağnak mavilerde kaybolalım




efil efil büyütelim aşkı
şehrin en betonlu yanını
maviye boyayalım



sen sus yine uzun uzun
gözlerini sakla bakamadığım yere
ben yine aşırıp her şiirden kelimelerle seni
sessizce sarınayım düşlerimdeki sen e
biraz tutuklanayım gök gürültüsünde
birazda umutlanayım
en sustuğun yerde

sonra;


yaramaz iki çocuk olup
yağmuru kendimiz için aşıralım
yüklenip omuzumuza
büküp boynumuzu
soylu kentlere devirelim üzerimizden
yağmur toprağa kavuşsun
ben sana kavuşayım...

Kutluyorum çok güzel şiirdi.Beğeniyle okudum.Güzeli yazan kalemin daim olsun.Selam sevgi ve saygımla....

_____________________________________________________________________________________ULUHAN

amiinnn :)