kanayan düşleryalın ayak düşler hasta eder insanı düş’tün mü düş’ünceler ormanına acılarla harmanlar kabuslarını korku ağaçları dikerler huzur’una o ağaçların dalları sarar dört bir yanını yalın ayak çıkarsan düş’ler sokağına ölülerin can kırıkları parçalar ayaklarını kan ter içinde kalır umutların sevginin adını bile fısıldayamazsın yalnızlığa yalnız başına alışırsın ecelin zalim sesi aşındırır kulaklarını tam alıştım derken onsuzluğa yüreğinden bir çığlık kopuverir sonsuzluğa yalan uykuların en tatlı yerinde uyanırsın hani çok alışmıştın yalnızlığa hani alışmak için çok çalışmıştın işte o rüyanın en gerçek yerinde yay gibi sıçrarsın uzanıp yanındaki zifir dolu bardağa kan’a kan’a içer kendini kan’dırırsın... şöyle bir ’vah!’ çekip içtiğin acıyla izlersin kanını emişini kabusların. |
gönlünüze saglık saygılar.