yemyeşil bir umuttu yaşayamadıklarım
kapkara bir kabus oldu şimdi
kabuslarımda kaybolan umutlarım gittiler hayallarime kanat olamadan
öksüz kaldı düşlerim
onlar böyle olsun ister miydi?
avuçlarım yetim kaldı
üstüne bi’de sen gidince hepten yıkıldı
dayanamadı bu vaziyete ruhum
kaldıramadı bu hâli...

durgun sularda ilerliyorum
cam kırıkları girmiş topuklarıma
o sularda yüzen kabuslar var ya?
bakıyorum onlara
canımı yıkıyorum, yıkadıkça yakıyorum
tuzlu suya alışkın değil tabii bedenim
yüzümü çok yıkadım ama
ruhum böyle yanmaya alışkın değildir
ben alışkın değilim sensizliğe
sensizlik de oldum olası sevmez beni
işte bu yüzden...

neyse!
git hadi
yıkılan umutlarıma yeni bi’duvar yapamazsın sen
burası ’sulak’ arazi
onaramazsın kökü kazınan düşlerimi
git hadi
şimdi!
hemen şimdi
kapısı bile kalmayan zavallı evimden
çatısından gözyaşı sızdıran hayallerimden
kozasında mahsur kalan düşlerimden
git benden
hem de hemen şimdi...
ardına bakarsan ayağın kayar
mazallah kırarsın yine beni
aman şimdi dizlerin falan kanar
çekemem şimdi o çocuksu güzelliğini
katlanamam, hüznün şimdi canımı falan yakar
yok yok, git sen en iyisi