fragmanı oldukça uzun bir bakışmaydı bizimkisi ...




ben hiç Şanzelizeye gitmedim ki
Tanrıyla en son sevişmem
dokuz yaşımda bir bayram namazında
safta uyuyakalmamdı
şeytanla savaşımın başladığı zamandı belki de o an
şiirle tanışmam mum alevi
kadınlarla tanışmam
annemin ay ışığı
bir beyefendinin eşini bakirliğime sunmasıydı
yarım kalmış o törenden firar ettiğimde
büyüdüm sanmışlığımdı
sonrası bir kumanın bana olan aşkı
hiç bitmeyeceğini sandığım bir asansör yolculuğunda
kalçalarıyla bedenimi taciz eden bir fanteziye yalvarmamdı
lütfen dur tuşuna basma diye
ilk defa o zaman yumdum gözlerimi çabuk düşmek içindi belki de
ki gözlerimi açtığımda bir gün
şafağın ilk saatlerinde bilinçsizce başka bir şehirde uyanmıştım
etrafımda dua edecek bir cami yoktu
içimde bir Tanrı yoktu
terminal tuvaletinde ara beni sana sakso çekeyim yazıyordu
adı Haydar olunca daha fazla korktum kaybolmaktan
adama tuvalette bile rahat yoktu




ben hiç Şanzelizeye gitmedim ki
Kerhanelerde jartiyerlerini okşayarak beni çağıran orospulara
daha bir fazla bıraktım bedenimi
onlara bedenimi sunmak
hatta üstüne para vermek hoşuma gidiyordu
çünkü onlar olmayan bir inancı temsil ediyordu
çünkü onlar dışarıda katledilen çocukluğumu
şefkatle toprağa gömüyordu
onların evlerine dönüş hikayelerine susamıştım toyluğumda
elimde siyah beyaz zarlar hep altı
hep altı mı geliyordu?
ilk yaralandığımda bir arkadaş kurbanıydım
bağırsaklarımı ellerimle sıkıyordum acımasızca
kaç dikişle uyandığımı hatırlamıyorum
bir binanın çatısında intihar girişimine engel olduğumda
ölüme Has.kt.r dediğimi iyi hatırlıyorum
dostlarımı esrar partilerinde yarım bırakmakla suçlanmışımdır her zaman
onların göz altları siyahlaştıkça
onlar umutsuzluklarını unutmaya çalıştıkça
içine geri dönen bir çocukla tanışıyordum her defasında




kuralların giremediği yerlerde rol biçtim yıllarca kendime
bir terzi gibi
kaybolmanın o derin hüzünlü şehvetini de yaşadım
sığınmanın adaletini de
nerede olduğumu
kim olduğumu bilmeden
sürekli bir sürüklenmeydi yaşadığım
tek bir idealim vardı
gece olduğunda yüzümü kelimelere dönmek
kaybettiğimi sandığım Tanrının belki de bana bir hediyesiydi bu
seni şiir koruyacak çocuk demedi, sen şiiri koruyacaksın da demedi
sadece insanlar için umutlu olduğunu hissediyordum bazen
aldıklarıyla da, özgür bıraktıklarıyla da




dedim ya (Serhat usta )
ben hiç Şanzelizeye gitmedim ki
İçimde hep bir Şanzelize senfonisiyle tükürdüm
tiksindiğim hayatın aromasına
ki işin tezatı aromanın içine karışmış olmam
Tanrının çocuğu olmadığım anlamına gelmez
bu yüzden bazıları ruhunu ayrıcalıklı hisseder
bazıları da onları ayrıcalıklı kılar ( ben onları ayrıcalıklı kılıyorum )



ya sen ?











.