.

Sen;
Uzun yolculuklarda erken varışlarım oldun, uzak yerlere hep geç kalışlarım
Bazen gitmek zorunda kalan ve her gidişte gözlerinde hüzün bekleyişlerim…
Kapı çalışlarım oldun, başka dünyalara açılan
Yalanlarım oldun gerçeklerden kaçan
Kimi zaman dualarım oldun, kimi zaman yalvarışlarım…
Seni senden isteyemedim ama, sen bende olmayan diğer yarım oldun
Dünlerim, bugünlerim, yarınlarım ve yaşanmışlıklarım…
Gidişine anlam veremedim oysa,
Sen benim hep gelişlerim oldun, gelişlerimde ise dönüşlerim…
Geceler uzadı bazen ve yalnızlık çöktü omzuma,
Sen o gecelerde düşlerim oldun
Ve ben hiç uyanmak bilmedim…

Sen;
Yokluk nedir bilemezsin belki de, yokluklarda varlığım oldun
Varlığıma neden aramadım hiç, çünkü onun da sebebini ben sende buldum…
Bırakışlarım oldun; ki, her şeyi bıraktım geride bir tek sen kalana kadar
Kalışlarım oldun, gitmek istemediğim zamanlarda
Gidişlerim oldun, geriye bakmaya cesaretim kalmadığında
Cesaretim oldun, pes etmeye yakın yenilginin avucunda
Ve ben hiç pes etmedim sen yanımdayken…
Nefesim oldun, hayatla kanlı bıçaklı kavgalıyken ben
Çocukluğum oldun hani ellerinden tutulası, büyümeye yakın ölmeye uzak…
Hep yanımdaydın ama, korkularım oldun
İhtimallerim oldun, ve ben beni bırakacağına hiç ihtimal vermedim…

Şimdi yoksun…
Ve sen yalnızlığım oldun, dört duvarım, üzerime gelmeyen
Ağlayışlarım oldun, akan fakat hiç bitmeyen
Sitemim oldun, hatırlanmak bi yana bana beni unutturan
Unutulmuşluğum oldun, “Unuttum demek bile hatırlamaktır” sözünü kulağımda çınlatan
Kapı açışlarım oldun, her açışta karşısında yalnız kendini bulan
Uzaklara dalışlarım oldun, uzaklaşan dalışlarım değil de, neden hep sen oldun!...

Ben hep seni yaşadım, ben senin kaçışların oldum
Şimdi yoksun ve anladım ki;
BEN TAMAMEN ASLINDA ŞİMDİ SEN oldum…