Aşk; yanmaktır sevgili, yanıp kül olmaktır, ateşin ortasında erimektir,
Aşk; hesapsız, kitapsız sevmektir, Aşk; kendinı bilmektir, bedel ödemektir.
gerekirse uğrunda ölmektir....
Aşk; derinliğini ve güzelliğini anlatmaya dilin yetmediği an susmaktır...

Bilirim ki aşkın bahçesinden bir gül koklayan, şeyda bülbül olurmuş.
Bilirim ki aşkın pınarından bir damla içen ömrünce sarhoş gezermiş.
Bilirim ki kavuşmak olmasa sevdalılar, ağlayı ağlayı kör olurmuş.

Ben ki, sevdanın çöllerinde ayrılıkların en büyük hasretini çektim Leyla’’mın.
Ferhat oldum dağları deldim. Kerem oldum yaktım kendimi.
Pir Sultan oldum asıldım, Nesimi oldum yüzüldüm.
Kavuşmak için gönlümü yollara düşürdüm.
Horlandım, ezildim, hakaretlere, işkencelere maruz kaldım.

Hangi gündeyiz? Bugün ayın kaçı? Hangi mevsimdeyiz ?
Bilmiyorum. Bilsem de, benim için artık hiç bir önemi yok..........


İnsanlar, var olalı beri kabullenmiş sevdayı sevgili.
Herkes kendi sevdasının Mecnunu; kendi hasretinin delisi olmuş.
Kendi hikayesini, kendi sevdasını en büyük sanmış ve saymış;
büyütmüş yüreğinde dağ dağ. Sabır sabır beyninin gergefine işlemiş.
Benim sevdam da benim için dünyanın en büyük, en kutsal sevdası....

Aşk; yanmaktır sevgili, yanıp kül olmaktır, ateşin ortasında erimektir,
Aşk; hesapsız, kitapsız sevmektir, Aşk; kendinı bilmektir, bedel ödemektir.
gerekirse uğrunda ölmektir....
şk; derinliğini ve güzelliği
Bir şafak olsam ıssızda nazlı!
kızıl bir nar gibi serilsem gökyüzüne
yıldız gülücükleriyle terli çocukların
lekesiz alınlarından,
gün konmuş yanaklarından öpsem her sabah...
sonra hiç konuşmasam
hiç konuşmasam
çekip kapıyı ardımdan usulca çekip gitsem

Yağmur yağdığında şiirlerle bezesem bulutları
ufukları şarkılarla, türküleri umutlarla süslesem
ay bir yanımı alıp götürse, rüzgar bir yanımı
dağ dağ, deniz deniz savrulsam...

Ay ışığı olsam ıssızda
karanlıkları aydınlatsam
akıp gitsem dereler boyu nazlı bir su gibi
yalnızlıkları yıkasam, sevgisizlikleri, mutsuzlukları
her gece kapısı kapalı evlere düşsem
pencerelere, karanlık düşlere, küs yüreklere .
uzanıp öpsem incinmiş kirpiklerinden nazlı çocukları,
kanayan yüreklerini sarsam anaların
sonra toplayıp bulutları gözlerime ağlasam...

Sevdalı bir bulut olsam ıssızda!
yağmurun yağmadığı ülkelere
billurdan damlalar döksem gözlerimden
sel olup götürsem acıları yüreklerden
silsem yeryüzünde yalanları, kinleri, kötülükleri .
geride sevinçler bıraksam sadece, sevgiler, mutluluklar
güzel duygular bıraksam dostluğa yaraşan
akıp gitsem nehirler, denizler, okyanuslar boyu sonsuza

Bir rüzgar olsam ıssızda!
parklara essem her seher sevindirsem çocukları
uçurtmalar havalandırsam mavilere,
gül kokular savursam dört bir yana
güneşi çağırsam her üşüdüğünde çocuklar
her bayram dudaklarda gülücük
avuçlarda sevinç
yoksul mahalle çocuklarına
her sabah bolluk dağıtsa güvercinlerim
uzanıp öpsem utangaç kara gözlerinden bin defa...

......./
Bir bahar başlasa yeşil
bir yol çiçeği gibi küs ve yorgun
yaslasam başımı omuzuna dağların
bu üzgün ve kederli yüreği alıp avuçlarıma
ağlasam
nazlı bir çocuk avuçlarına saklasa gözyaşlarımı
uzanıp uyusam incinmiş kirpiklerine
bir daha hiç uyanmasam...
hiç uyanmasam...