ADINI FERİHA KOYDUM…/6Dirilişimiz… Bazen kanım çekilir cümle bedenimden Taş kesilmiş ruhumdan kessen bir damla kan çıkmaz Hazin bir aşk öyküsünün son tamtamları çınlar kulaklarımda Sanki son vals ini oynar şeytan üçgeninde esrik duygular Kendimle cebelleşen yürek sesime kelepçelenir isyankâr yüzüm Ve sessiz çığlıklara bırakırım içimdeki volkanları feriha… Fasılasız git/geller arasında boğuşan düşlerimi Tekrar Maviye boyamaya çalışırım ürkek bir tavırla Sanki bir sonraki günü yaşamayacağım korkusu sarar benliğimi İliklerime yayılan örselenmiş hayal kırıklarımı toplarım bıkmadan Sanki gökten yıldız yağmurları değil de cam kırıkları yağar sağıma soluma. Say ki Prematüre doğan bir bebe idi aşkımız Say ki engelli doğum sancılarına gebe idi yaşanmışlıklar Ama ölü doğmaktan daha mı kötü idi? Tüm bu çetin koşullarda büyüttüğümüz sevgimizi Kendi ellerimizle diri/diri gömecek miyiz feriha…! Katili mi olacağız yarınlarımızın? Haydi feriha Bir kerecik sor kendine Yüreğimize ektiğimiz tohumun Filizlenişine kim engel olabilir ki bizden gayrı Kim can suyu verebilir boy atıp serpilmesi için Kim işveli bir yosmanın salınışı misali işveleşişine tanık olabilir… Bırakalım devri sabık geçmişin denizinde kulaç atmayı Geleceğimizin rüzgârlarında savrulmak daha güzel değil mi? Sonu ölümde olsa Bizim dirilişimiz olmaz mı?!!! İbrahim ALTIKULAÇ “Senin uğruna” |