Mostar Köprüsü
Ay mostarı terk etmeden
Çık ılık rüzgarla el ele Eşarbını boynuna Ten kokunu bana dola Siyahi devranı başlamadan Raksı başlasın Yıldızların akan suya aks’iyle Ve bana koşaradım yaklaş Gece bitmeden arzuyla Bir ucunda sen Diğerinde ben mostarın Kıskansın Mimar-ı sinan öteden bizi Sevincim sol cebimde ellerim yerine Kırılmış Çocukluğumuysa iç cebime sakladım Mostarı meskan eyledi Ayak takımlarım Serserisiyim kaldırımlarında Tamiri olmayan astara düşmüş yüzüm Güneş umuda yarım doğar Mostar’da Yaşam ilmiğin ucunda yer yok yanlışa |