Giriş

Bu hikaye bir kadını anlatır
Bir kadın dünyayı.
Tanrıdan gayrı kainatta
Bir tek, kadın yaratır.
Bu hikaye,
Öyle bir kadını anlatır.

Annesinin bir tanesi değildi.
Yaz sıcağını hissederken mevsim
Büyük haykırışlarla doğdu
Küçük bir Anadolu şehrinde.
Şehir küçüktü, ailesi sıradan.
Cennet nuru taşıyan gözleri güldü
Mehtabın gölgesi vurdu gökyüzüne
Kainat mehtaba üzüldü
Farklı yaratmıştı yaradan.

Bebek oldu ağladı
Çocuk oldu oynadı
Her çocuk gibi, hiçbirine doymadı.
Siyah önlük beyaz yaka
Merhaba dedi hayata
Kara tahta önünde beyaz tebeşir
Hala küçüktü şehir,
Çamurlu sokaklarında
Eli nasırlı kadınlar gezerdi.
Anaydı eli nasırlı kadınlar,
Anadoluydu şehir.
Nasır tutmasın diye çabaladığı
Anasının elleri,
Yalnız onu üzerdi.


Büyüdü,
Çirkin ördek yavrusu.
Büyüdükçe daha küçüldü şehri.
Küçük mutfak masasında
Büyük hayallerle doldu defterleri.
Hüzünlerini içinde eritirken güçlüydü,
Sevinçlerini paylaşırken sessiz.
Mahallenin en delikanlısını sevdi,
Sıcak düşler kurdu
Soğuk tavan arasında.
Melahat ablasının anlattıklarından öğrendi
Sevginin ötesini.
Ardiye manzaralı küçük pencereli odasında
Geleceğini düşledi durdu.

Gelişme

Henüz uçmaya başlamışken
Minik sığırcık kuşu
Göçmen kuşlara karıştı.
Sevdiğini ardında bıraktı
Bir daha görmedi zaten yüzünü
Büyük şehir sevgiye çok uzaktı

Büyük şehir, büyük lokma
Havası kirliydi , insanı kibirli
Çabuk alıştı fakat
Geceler uzundu yurt odalarında
Şehir büyüktü, odalar küçük.
Ta ki sevdi yeniden
Sebebini bilmeden
Odalar büyüktü artık, şehir küçük.
Lakin adı mı farklıydı aşkın buralarda
Benzemiyordu yaşadığı
Dinlediği çocukluk hikayelerine.

Pınarbaşında görüp de kızları
Ilgıt ılgıt esen aşk yeliyle savrulan
Nazlı yare varmak için engeller aşıp
Aşkın ateşiyle yanıp kavrulan , o aşıklar yoktu
Rahle-i tedrisatından geçen Karacaoğlan’ın


Gözleri huzur bulunasıydı anlayana
Gülüşü hala aynıydı
Sevgisi hala masum.
Zaman akıp giderken
Farkında değildi yaşadığının.
Birden küçüldü yurt odaları yeniden
Geceler daha bir uzadı
Adı değişti sevgisinin
Keder oldu, hüzün oldu, intikam oldu,
Kendisini bıraktı, ruhunu besledi
Çilegâhına çekildi tarifsiz zamanlarca
Kurudu dudakları
Bir damla su istemedi
Gözleri hala nurluydu
Gülüşü huzurlu

Keder yazılıydı alnının bir yerinde
Yazılmışsa çekerim dedi
Ardına bakmadan devam etti yoluna
Şehir hala büyüktü
Küçük yurt odaları başkalarınındı artık
Kadındı, yarattı.
Her şeye rağmen, herkese karşı
İstediği adımları attı
Geceler uzundu hala
Kendisini değil ruhunu besledi yıllarca
Sigarasını yarım içerken
Kadehleri her daim doluydu
Gözleri dolu doluydu
Hala nurluydu lakin,
Gülüşü huzurluydu

Kadındı, yarattı.
Uyandı gecesinin yarısında
Minik sığırcığı Anka Kuşu yaptı
Her şeye rağmen, herkese karşı
Başka bir adım attı
Kendini yeni baştan yarattı.
Şehir küçüktü artık, o büyük
Cennet nuru taşıyan gözleri yine güldü
Mehtabın gölgesi vurdu gökyüzüne
Kainat mehtaba tekrar üzüldü
“Elveda!” dedi geceye.


Sonuç

İhtiyaç duymadı günışığına
Kendi çizdiği yolda yürüdü.
Patikalar göz kırptığında
Onların da gönlünü aldı.
Kalp kırmadan yaşamayı diledi
Kalbi kırılsa da kırmadı kalpleri
Geceler karanlık olsa da bazen
Uzun değildi eskisi kadar
Hayatı öğüttü yüreğinde
Yüreğini eğitti hayat
İncitti yüreğini insaftan yoksunlar
Her birine ayrı fasıl açtı
Lâl oldu dili söylemedi
Duymadı hiç kimseleri
Gelecek onundu, pes etmedi
Yılmadan, usanmadan o günleri bekledi.

Bütün yollar ona çıkıyor şimdi.
Yokolmadan yaşıyor hengâmesinde
Adı büyük kendi küçük şehrin.
Küçük şehrini özlüyor kimi zaman
Yollarında çamur kalmasa da
Halâ ellerinde nasır olan kadınları.
Sigaraları yarım kalmıyor kültablasında
Her anın tadına varıyor
Her anıyla siliniyor geçmişinden bir anı
Hayatın tadını çıkarıyor.
Gözlerinde huzur bulan var mı bilinmez
Sevgisi hala masum
Gözleri dolu dolu her daim
Sevgi dolu, aşk dolu, yaş dolu
Halâ nurlu lakin her bakışında
Gülüşü huzurlu.

İşte bu hikaye o kadını anlatır
O kadın dünyayı.
Tanrıdan gayrı kainatta
Bir tek, kadın yaratır.
O kadın, beni yaratır.
Bu hikaye,
O kadını anlatır.




Hakan Karcı Sevgiyle kalın.