Kadere Biad’ım Yoktur Artık
Yorgun geçen sararmış yıllarımdan sonra ,
Ardına bakmaktan korkuyor kısa ömrüm , Çaresiz kabulleniyorum yakarışlarımın susturulmasını. Ve bencilliğin/in kızılca kıyametiyle kavruluyorken , Verdiğin azapların gölgesinde kadınlığım ; Arayışında hala zihnim olası aşk/ını saçma sapan. Belki sorgusuz yaşıyorum hayatın her anını Belki de bulmam gerekenlerin kayıplarını yaşıyorum , Bir yudum nefes ararken kalbimi ısıtan. Bir o yana bir bu yana saldırıyorum başıboş korkmuş. Ne kadar alabilirim diye bende delice özlemi olan , Yıllarca , tadımlık verilen aşkların doyumsuz kokusunu. Sonra kendime acıyorum.. Bu ben değilim ! Verem olmuş hastalar gibi kuytu köşe saklanan. Ölesim geliyor kendimi koyup utancımın toprağına. Tek tek alıyorum üzerime yapışan siyah hayalet öyküleri Atıyorum herbirini , öldürmeden gömmüyorum geçmiş mezarlığıma, Kilit vuruyorum kapıma kandıran yakarışlarını duymazdan gelerek. Sarıp sarmalanıyorum sonra kabuklarımla , Büyüyorum , öğreniyorum ve daha bi sert oluyorum Her kabuğumun dökülüşüyle tenimden yeniden doğuyorum hayat/a. |