BEN DİYE BİR ŞEY!
Gece sarmalıyor sokakları,
Lambalar çatlak çatlak dökülüyor kaldırımlara, Üç beş tane çiçekler vardır renkleri dökülmüş, Sessizlik ne kadar da dağılmış bu mahalleye, Eski dostlar gitmiş, Anılar kalmış kireçli duvar diplerinde, Elimde sigaram, Ve dumanlar kaplıyor yüzümü… Canım acıyor, Parmaklarım titriyor bu Kasım ayazında, Ankara’ya çok erken geldi kış, Soğuk gözyaşıma kırılıp dağılmış; Bir piyano sesi kadar hassas Ve ıslak bir türkü misali akşamlar… Her pencereden bir ışık sızar caddelere, Ben de bir ışık olsam, Bir düğmeye bassalar! Adımı düşürsem aydınlığın kamaşan suskunluğunda! Ben diye bir şey kalır mıydı o zaman!? Ben kendimde olur muydum!? 09.11.2005/SARAY Saat:21.39 B.BİRİCİK |