Hiç kimsenin bana ihtiyacı yok,
Sayfalara yazdığım yazılar beni hiçbir yere götürmüyor,
Hiçbir yerde de adımım sağlamlığı yok,
Çıldıracağım…
Hayatın neresinde duracağımı şaşırdım!!?
Gözlerim sessiz.
Kalbim kupkuru,
Vücudum her gün biraz daha yabancı!
Her şey birbirine karışmış,
ve ben de karışmışım her şeyin içine…
Herkes almış başını gitmiş,
Sokaklar bomboş…
Gidenlerden kim bilir kaç kişiyi özledim?
Mevsimler zamana sürtündükçe yıllar canımı acıtmaya başlıyor,
Kalbim odamın duvarlarından bile daha çatlak,
Hangi yarığı sıvazlasam öbür yanım daha çok dökülüyor,
Kendimi tamir mi etmeliydim,
yoksa yeni bir <ben> mi yaratmalıydım?
Bilmiyorum ki?
Hiçbir şey bilmiyorum artık?
Öyle paramparçayım ki,
kendimi nerede ve nasıl göreceğimi de bilmiyorum?
Gideceğim buralardan!
Gitmek zorundayım,
Çünkü bugünlerde birisini seviyorum!
Ama onun da bana ihtiyacı yok!
Ne şiirler köprü olur derdime,
ne de şarkılar…
O bilmesin diye alıp götüreceğim kendimi,
Denizlerin hiç konuşmayan sessizliğine!..
Sustum…
Artık hiç sesim çıkmıyor…
Dedim ya…
Hiçbir şeyin bana ihtiyacı…

14.03.2005/Pazartesi/SARAY
ŞİİR-B.BİRİCİK