ŞİİRE DURDU GÖNLÜM...Kendi halindeydi önce, seni görünce coştu Kanatları sevda yüklü kuşlar uçurdu gönlüm O pervaneydi sen ateş her daim sana koştu Belki beni sever diye hayâller kurdu gönlüm Öyle her güzele güller, menekşeler dermez di Esasında tövbeliydi, aşka meyil vermez di Hep gizlerdi sevdasını, orta yere sermez di Yıkmayı bir sen başardın aşılmaz surdu gönlüm Bir pınardı sessiz sakin akardı, çağlamazdı Hiç kimseye güvenemez, asla bel bağlamazdı Ne dert bilirdi ne keder, gülerdi ağlamazdı Bak senin yüzünden şimdi çileler yurdu gönlüm Hep doğrulardan yanaydı, sevmezdi hiç yalanı Kıramaz buyur ederdi kapısını çalanı İnan hiç hak etmemişti yaptığın bu talanı Etrafını aydınlatan parlak bir nurdu gönlüm Gittiği her yere mutlak sevgisini taşırdı Ah bu senin sevdan yok mu denizleri aşırdı Dümensiz bir gemi gibi rotasını şaşırdı En sonunda olan oldu karaya vurdu gönlüm Sen o kadar zalimsin ki bilmedin gönül hatır Sanki `sev`dememişim de demişim`hançer batır` Eline kalem verseler yazamazdı bir satır Gel gör ki sevdandan sonra şiire durdu gönlüm 03.11.2007 |
Hiç kimseye güvenemez, asla bel bağlamazdı
Ne dert bilirdi ne keder, gülerdi ağlamazdı
Bak senin yüzünden şimdi çileler yurdu gönlüm
Her dörtlük ayrı bir güzel
Kalemin daim olsun,Tebrikler değerli dost
Neferi