“..Dedemden yadigâr kalan bu evi
Kış’ın fırtınası,Yaz’ın alevi
Daha ben doğmadan ihtiyarlatmış..” Y.ZİYA ORTAÇ
—
Bilmiyorum ne haldedir,sattığımız Baba Evi ?..
Parıldardı kilerinin ocağındaki alevi..
O günlerimiz ne güzel,nekadar hoş ve rahatmış…

Mahallenin çocukları alt bahçemizde oynardı..
O bahçede,çeşit-çeşit meyve ağaçları vardı…
Duydum ki,hepsi dağılmış..Evimiz bir harabâtmış !..

“..Fikrim,bir hülyaya bazan dalar da
Düşünür,derim ki,bu odalarda
Kimbilir kaçkişi oturup,yatmış ?..”

Misafirden boş kalmazdı,koskoca Ev o yıllarda..
Çocuk sesleri çınlardı,gece-gündüz odalarda…
Üç kuma’yla anam-babam,yaşamamız bir sanatmış…

Rahmet olsun,babam,hergün kitaplarına dalar da,
Hep aracılık yapardı,nizâlar’da,kavgalarda…
Hoşgürülü sohbetiyle dargınlıkları kapatmış…

“..Şimdi bir ben varım,bir de anam var,
Zaten dünyada O’ndan başka neyim var ?..
Benim ömrüm O’nun,O’nunki benim..”

Şimdi ne anam ne babam…Acımasız hasretim var !..
Sevgiliye ihanetin kahredici duygusu var !..
Ne bu ömür O’nun ne de O,benim…

Küçük yaşta,gurbetlerde dolaşmaktan oldum bîzar..
Her nereye gittim ise,hep benimleydi o Nigâr…
Hata benim,günah benim…Suç benim !!..

“..Fersiz gözleriyle,akşam oldumu
Pencere dibinde ,ıssız yolumu
Yok ki O’ndan başka bir bekleyenim…”

Yalnızlığım başlar,günün ışıltısı kayboldumu,
Geçit vermez bir hayaldir ,kapatan dönüş yolumu…
Yalnız O’dur,bin ışıkyıl uzaklarda bekleyenim..

Ruhuma ,hasretin hüznü,perişanlığı doldumu…
Başka bir hayal belirir,eskisi kayıpoldumu…
Can Dost’u anmakla geçer,çoğu gecelerim benim…

——-Mehmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-
31.07.2008-