İki Yurt
İki yurdum var benim: Küba ve gece.
İkisi de bir sayılır aslında. Yiterken Güneşin görkemi, Küba Üzgün bir dul gibidir Uzun örtüleri içinde, suskun, elinde karanfil. Bilirim ne olduğunu elinde ürperen Bu kanlı karanfilin! Bomboş Göğüs kafesim, bomboş, paramparça İçinde yüreğimin çırpındığı. Vaktidir Ölüme gitmenin. Uygundur gece Elvedalara. Işık engeller bizi. Sözler de. Evren İnsandan daha ustadır konuşmada. Bayrak gibi Kavgaya çağıran bir bayrak gibi Işıldıyor kızıl alevi mumun, açıyorum Pencereleri. Daralıyor yüreğim. Küba, dul Küba, göğü karartan Bir bulut gibi sessizce geçiyor Kopararak yapraklarını karanfilin. |