kalbim kendi kendini yerden yere vuruyor
kahpe mayıs bitiyor,aralık başlıyor dışarı da
yüreğim ağustos ortası durmadan çığlık atıyor
peki neden? Dolu yağıyor yazın ortasında

kaçmaya çalıştıkça kendimi yanında buluyorum
mezarının başındayım kanlı gözyaşlarımla çaresizim
neden? düşen her gözyaşımda seni hissediyorum
artık sırrım kalmadı anlayana kendimi ele verdim

uykusuzluğumun ikinci senesi yüksek ölüm korkusuyla
beynimi yıkamak istiyorum kara toprağına sürerek
Nazım Hikmet birazdan tekrar doğacak uykusuzluğum da
düşüncelerine söven, sahte imamlara inat dirilecek

kimsesizim tek arkadaşım sen sandığım yıldızım
Filistin caddelerine varamayacağım çok yorgunum
yazıklar olsun bana ıhlamur ağacında asılmalıyım
adıma layık olamadım,aşk elinden kurtulamıyorum

aldığım nefese bile inanamıyorum senden sonra
son bakışındı canımı yakan,beni ölmeden ölenler anlar
inanmıyorum, inanamıyorum sensiz nefes aldığıma
sana kavuşturmaz, inanmam kıldığım namazlar

sensin kırmızı gül, ağzından öptüğüm usulca
canımın yandığını saklıyordum hissedersin diye
tutamayacağım sözler versem de son nefesinde
yapamıyorum sensiz, artık al yanına bul bir çare

ter kokunu özledim yağmur sonrası aşk kokunu
gittiğin günden bu zamana, bir yudum mutluluğu
tatmadım senden sonra,unuttum insan olduğumu
yalvarırım sende yalvar Tanrı’ya alsın senin yanına

bıktım usandım inan tükenmez sandığım kalemlerim
birden tükenip seni hatırlatmasından, bağrıma bastığım
kara taşın boş yere, yerinden oynamasından, delirdim
benden sonra ağlamayacaksın söz ver dediğini hatırlarım
kimse sana benzemiyor ,sensiz olmuyor ıhlamur çiçeğim

seni unutmak istemediğim inan yalandı zapta geçse de
aklımdan çıkmalısın nefes alamıyorum boğuluyorum
ben şimdi neden? aşk istasyon unundayım nefes nefese!
sormayın sakın sormayın küstahça ben bile bilmiyorum...