Baharsız Şehir
Düşlerin kışında üşür ellerim
Ben taşralı, yüreği yangın çocuk Yalnız mezarlıkta açar güllerim Ben taşralı, yüreği yangın çocuk Gönlümde hasreti masum aşkların Sürgün coğrafyada değişti iklim Uçurum çiçeği, dünsüz bir yarın Kutsal haremimde bu yabancı kim? Dağların ıtriyle dirilirim ben Sitelere sığmaz, ezilir ruhum Rüzgâra çağrıdır açtığım yelken Direnen son ümit, son efsunlu mum Sevgi bir efsane, dostluk bir masal Cinnet-hücrelerde bilenmiş kinler Bütün erdeminle, merkezinde kal Milyar yıldır bunu söyler ekinler Yitik bir kuşlukta bozuldu büyü Bir can-eriğine değmez gökdelen! Höykür içindeki esir türküyü Başlasın yeniden o soylu şölen. |