KUMDAN OMUZLAR
Öğreniyorsun insanları...
İstediğin kadar dinle, İstediğin kadar oku, Nafile; Üzgünüm ki Kanatılarak öğreniyorsun her şeyi! Kimi son moda bir cila ile karşında, Kimi içinde irinlerini biriktirdiği kadife bir kılıfla; Öyle ki kimi zaman, Şüphe ediyorsun varlığından... Bir ağaca özendiğin anlar, En mutlu hayaller oluyor sende; Çoğu alacakaranlık zamanda... Olmaz diyorsun; Zannediyorsun ki yapmaz! Oluyor ama Ve yapıyor da çoğu zaman... İnce bir gülümseme atarak gözbebeğine Ve seni kucaklarken hem de Sırtından kan damlıyor, Bastığınız o beyaz mermere... Sonra bir gece vakti... Bir bardak çay ve sen, Sırtından damlayan kanla Bakıyorsun yıldızlara, aya... Ve o an fark ediyorsun, Gökyüzü bile temiz değil o kadar! Ne ay varken güneş çıkar sahneye, Ne güneş varken, ay baş gösterir tepende... Neden diyorsun boyuna; Her yaslandığın omuzda, Her attığın adımda... Ve yolun sonunda anlıyorsun ki; Yalnız gelen bedenin, Yalnız gidecek bu diyardan! Sadece, bir elin parmakları kadar ki omuzda... ZUHAL ERASLAN |