Karanlıklardan uzanan fütursuz eller,
gün gelir güzelliklerimize acımasızca kıyar
hoşluğa dair ne varsa çekip alır
vermeye ürker,
bizden sakladığını, kaçırdığını sanır…

iki dudağının arasında hep yasakları barındırır
özgürlüklere düşman,
bizim sınırlarımızı kendi çizebilceğini sanır…

karanlıklardan uzanan fütursuz eller
bizim sevgi dolu gelişimizden korkar
önümüze kayaları atar, kaldıramayacağımızı düşünür
çelme takar
kalkamayacağımızı hesaplar…

bilmezler kaç gece
kadehlerimizde ayın ışığını yudumladığımızı
bilmezler kaç gece
yıldızları alıp şiirlerin üzerine serpiştirdiğimizi

günler zorlasa da,
taşlar ağır,
yaralar derin,
sevdalar yanık,
ruh yorgun olsa da
bilmezler durağan atların
ufak bir dokunuşla nasıl tekrar şaha kalkacağını…

ıslıklarımıza teyellidir umutlarımız
nağmeleri bir gün olacaktır mutlaka mutluluktan
çiğnenir vakti gelince unutulması gerekilen geçmişler
gün gelir, kader güleç yüzünü gösterir
ritme girer yeniden tüm yorgun ruhlar…

( Dilek KARSLIOĞLU )