MEZİLLER ARASI SONNET’Sİ
Berna için…
ben, bir mevsimdi günlerden mart aylardan aşktı kaybolmalardan geldim ve yürüdüm kırık aynalardan… gördüm nicedir ufalanan o sözler o yırtık vedalardan sarkarak düşen ve birden çoğalan bir yaraydı dedim bu da iyidir “âh yaldızlı ve çorak” neyin nesiyim kimin sesi sordum çok kere içimin çoşkusu; o nehir evet seni elbet bulacak derken uzaklar yakın, yakınlar uzak olan o menzilde… yüreğimin dağları çöküyor be hey sevdiğim! sana dair ne varsa bir sır gibi bildiğim benim tâ derinlerde oluyor kabaran bir ateş hangi yalnızlık ağırlığınca bu kadar taş eder gibi üzerime devrilir; yüzümde ince bir keder âh yol aldım da yollarda bunaldım öyle serkeş! |