her karşılaştığımızda içim ürperirdi...
sanki, unutmuşçasına dilimden çıkan kelimeler birbirine karışırdı.
her gün , aynı saatte , geçtiğin o yolun köşesinde beklerdim.
yüreğimin o çarpıntısıyla, o telaşıyla...
tesadüf olmalıydı seni görüşüm, belli etmemeliydim ..
gözlerimi kaçırarak, yürürdüm sana doğru.. sonra...
işte o an! selam verir elini uzatırdın ya
hiç geçmesin o an isterdim..
sıcaklığı sanki yüreğime kadar işler,
tüm bedenimi esir ederdi; gönüllü bir mahkum gibi..
hani konuşmaya başlardın ya...
gözlerim mühürlenirdi gözlerine,
duymazdım bazen seni, öyle vurgundum ki sana,
öyle karşımda durman bile yeterdi, hiç konuşmasanda.
içimden sesler göğü yırtarcasına ; ’’seni seviyorummm’’ derdi
derdi de, kilit vurulmuş gibi açılmazdı dudaklarım.
haykıramazdı korkusuzca sana olan aşkını..
neden sustum ki.....?
neden bağıra bağıra ’’SENİ SEVİYORUM..!’’ demedim ki..
şimdi yoksun..!
neyi bekledik biz böyle.. yüreğimizin dediğini dilimize dökemedik..
neden duyuramadık, gözlerimizle anlattığımız sevgimizi...
peki.... sen neden sustun..?