BENİM ANNEM
Bir zamanlar benim de bir annem vardı.
Hep dalgın, hep düşünceli,hep mahzun. Hiç hatırlamam onun genç olduğunu, Sanki doğuşdandı alnındaki çizgiler, Sanki hep o anılarımdaki gibi pamuktu saçları, Ve anılarımdaki gibi yüzü hep buruş buruştu. Bir kez olsun söyle sere serpe güldüğünü görmedim. Kahkaha atmayı bilmiyordu her halde. Okuma- yazması da yoktu. Ondan olsa gerek... Hiç bir öğretmen öğretmemişti gülmeyi ona. Oğulları adam olsaydı belki gülecekti ya, Nerde öyle evlat...Onunkisi boşu boşuna bir yarıştı. Bütün ömrünü itelenerek, horlanarak yaşadı. Ne ’erim’ dediği kocasından güldü yüzü, Ne de ’oğullarım’ dediği eşşeoğlu eşeklerden. Yaslı ve yaşlı geldiği bu kavanoz dipli dünyadan. Yine yaslı ve yaşlı bir şekilde ayrıldı gitti. İnsancıklar içinde baktı yeri yok...Meleklere karıştı. |