Sabret.Umudun krık kanadı, Senle uçmuş uzak yarınlara. Nice yorgun gecelere küserim Derman son buldu diye ayaklarda. Özlüyorum yâr ! Dokunuşundaki ışığı, Pembe bir hayalle, Kollarında ısınmayı. Gözyaşıyla dokunan yüreğime, İlmekler ters gelmiş, Bir yumuşaklık bile yok halimde. Bilirim ! Bekleyişlere de bir gün doğar elbet. Gülümsemeyi özler nefesim, İnancım ; iki hece fısıldar bana ’sab-ret’ |
söylemeden edemeyeceğim yine :)
Yol nereye çıkarsa çıksın, selamete ya da darlığa, yokluğa...
Mühim olan an'ın hakkını verebilmek.
An ki
her saniyesi, bir adım ömürde...
Mesele bildiğimizce yürüyüp, yürüyemediğimiz değil mi?
Beğenim ve tebriklerimle Şair'e...