/ dün bir düş mevsiminde gözlerim kaldı suda
yosun tutmuştu zaman gözlerin kadar dardı /










ben çocuktum oysa
ağlamayı bilmeyen gözlerim vardı
kurşunlarla haşır neşirdim
kavgalarla sevişirdim
ben suya
sen namluya dokunamazdın







gözyaşlarını kimseye gösterme sakın
keyfini sürsün kirpiklerinde oynaşan damlalar
avuçlarımda bir tutam hasret kaldı sadece
uğruna ölünebilecek gözlerinin hatrına
vurulduğumuzu bilmesin kimse
hala ben bu şehrin yasaklısıydım
ayaklarıma cennet dolanıyor oysa






göbeğini kendi kesen ellerimiz var artık
ve adını kendi koyan dillerimiz
kendi kulağına okuduğu ezanla






artık yüzüne tükürülecek bir ayrılık yok
eli öpülesi bu sevdada






alınma ne olursun bahardan
gökyüzüne saçlarım takıldı bulutlar kadar beyaz
bir masal iliştirdim yağmura
toprağın kokusundan tanırsın beni
o gün gelecek
beklediğin miktarda gülecek bu mevsim
dağlardan namuslu bir şafak indireceğim
beni özlediğin kadar






pazarlıksız sevdiğimiz acılar gibi masumdu hasret
ve bir serçenin kanadında uyuduk hep
ki hep masal yorgunuyduk
bilirsin
yarınlarda da olacak elbet dünde filizlenen sevdamız






ben sabrı kehribar gözlerinle çekerim
ve ipi kopar tespihimin
örse koyarım yüreğimi








/ mühim değil adın, seni herkes ’ben’ biliyor zaten /










--aras ----