Ben imge, simge kargaşası ve kaygısından uzak basit bir iki şey karalayıp şiir yazıyorum derken, şiiri yaşam biçimi ve hayatın anlamı olarak gören, o kocaman kalbi ve sabrıyla bana şiir yazmayı öğreten, hem ozan hem şair ve hem can olan ağabeyime ( can abime) MUSTAFA BİLİR ustama sonsuz sevgi ve saygımla.

Tüm masumiyetimle geldim şair şehrine
Yol yorgun, ayak hasta iyileştirdin beni
Yüzmeyi bilmez halde girdim şiir nehrine
Leylalığın hazzına sen bulaştırdın beni

Bilirim bildiğini öğretmeyi seversin
İstesem yollarıma yüreğini serersin
Diliyorum Rabbimden dilediğini versin
Sevgi katıp azıma sen geliştirdin beni

Sen öğretmen çocuğu bense cahil çırağım
Senin olduğun yere henüz ben çok ırağım
Hakkını ödeyemem cennet olsun durağın
Öngörünle özüme sen iliştirdin beni

Aslen istediğim şey hafızamda gizliymiş
Demlendiğim duygular benden daha hızlıymış
Yeni yeni öğrendim sayfa ikiyüzlüymüş
Benim diğer yüzüme sen alıştırdın beni

Taşımazdı edebi bir değer satırlarım
Hece sayarken zorluk çekerdim hatırlarım
Satır aralarında gezinirken sırlarım
Görüp parmak sızımı sen eleştirdin beni

Yarasa’da serçe’de kuştur ama farklıdır
Algıda seçici ol gör daima farklıdır
Herkes aynı yazsa da oku ima farklıdır
Diyerek her çözüme sen ulaştırdın beni

Öyle yaz ki kendince tarzını yarat dedin
Eğer yapamam dersen kalemi kır at dedin
Gemini gevşek bırak şahlanır kırat dedin
Çekip bütün nazımı sen çalıştırdın beni

NAZ