Aglıyordum...
Beni hiç aglarken gormemıstın ..
Şaşkındın.
Oysa erkek’ler aglamaz dıye senelerce kandırmıştı beni..
Babam...
Böyle olacagı filmin en başında belliydi.
Hangi ara vazgecmiştim de haberim yok’tu..
Cocuk olmak’tan...
Büyümüştüm sakallarım yoktu daha bıyıklarım yenİ yenİ terliyordu..
Cebimde param yoktu..
Coraplarım delik ve komuşu’nun çocugun’dan arta kalan ayagımdaki karalastik...
Henuz komsunun kızına aŞık olmamıstım . Yorgundum.. Ve bır o kadar kızgın öfkeli..
Özgür degildim...
Aşk nedir? ayrılık nedir? özlem nedir? henüz tanışmamıştı gönül lügatım bu sıfatlarla...
Büyüyordum..
Anlatıldıgı gibi degildi insanlar.
Uyutulan kandırılan böyle nefes alın bır nesil’dık anlasılan...
Farklıydı mevsimler günler insanlar .gökyüzü bile baskaydı anlatılanlardan..
Aşk’ın dini dili ırkı kimligi sag’ı sol’u yoktu..
Cok mu saf’tık cabuk mu inandık kandık kandırıldık yada inanmaya mı actık..
Bize ögretilen ne varsa birer birer anlamsızlaşıyordu..
Suç’lu kimdi gercekten..
Kimse bu cinayetlerin faiili olmuyordu..
Meçhule bırakılmış zaman aşımından düş/müştü..
Ben ise zorlanmamıştım eşgalini gözlerimle cizmekte..
Zaman geciyordu..
Büyüyordum.
Her türlüsünü tatmıştım acının ve ızdırabın..
Hayallerim..
Onlar bile firar etmişti..
Aciz bedenimin viran başkentinden..
Fırtınalar kopuyor depremler oluyor yer kabugu ayaklarımdan kayıyordu..
Bütün enkazlar üzerime yıkılmıstı.
Suskundum...
Kaybolmuştum..
Artık HÜKÜMSÜZÜM