Ne gülmeyi becerebildik, gönlümüzce
Ne de ağlamayı bildik, edeplice.
Kimseler görmesin diye,
Hep gecenin kuytu karanlığını seçtik.
Zırıl zırıl ağlayan günlere
Eskileri aratan, yenilikler ekledik
Ne kavuşmayı bildik,
Ne de hasreti çekebildik,
Hep bir yerde boşluklar vardı,
Dolmayan bir bardak gibi.
Sevap gizliydi, günahsa üstü kapaklıydı,
Ne aşkın narıyla yandık,
Ne de aşkı meleklerden aşırabildik.
Kıymetse ; onu da hep kaybettiğimizde anladık.
Yani iş işten geçince uyanabildik,
Giden bir yolcunun ardından
El sallamakla, geçiyor ömrümüz.
Talih, hep kuşun kanadıyla uçtu,
Biz sadece bakakaldık, ardından.
Hiç bir zaman yetişemediğimiz,
Bir rüyanın peşinden
Soluk soluğa,
Kan reva içindeyken, tabanlarımız.
Rotası çizilmiş, bir geminin yolcularıydık,
Engin denizler ortasında
Tuzlu sular boğazımızda,
Kurtulmak için hep bir el aradık,
Ya da kaçış için, bile bile battık.
Yüreğimiz alabora,
Teslimiyetin mahkumu,
Suçu kadere yükledik,
Yol bilmez, trenin vagonlarında..

Sürekli değişen bir zamanın, pençesindeydik,
Hızına yetişemediğimiz yeni bir çağ,
Farenin kediyle dalaşması gibiydi,
Yüreğimizde pini çekilmiş bir bomba.
Sebepsiz ve sürekli kavgalıydık,
Vakitsiz bir çağın, değişmeyen insanlarıydık,
Belki de bu yüzdendi; Hep yenildik, hep savrulduk,
Gün görmeyen,hercai ömrümüzün satır aralarında...
DİCLE AYYILDIZ