Kalplerde taşınan koca boşluklar
karışır evrenin boşluğuna
manalarını yitirmişler
kaybolur,
o koskoca boşluklarda…

yalnızlık sokulur yamaçlarımıza
usul usul götürür hatıralar bizi çocukluğumuza

atlıkarınca, çarpışan otolar
elma şekerleri, plastik toplar…

yara bere içindeki dizler
yine de küstürmezdi bizi düşmelere
düştükçe kalkar, kalktıkça güçlenirdik

kocaman kocaman düş ustalarıydık
en çokta büyümeye heveslenirdik
büyüdükçe her şeyin sahibi olacağımızı sanmıştık
oysa büyüdükçe
sahip olduğumuz en güzel şeyi;
saflığımızı yitirdik

sokaklarımız vardı,
bizimdi sanki bize aitti o sokaklar
büyüdük şehirlerimiz oldu
o şehirlerde hiçbir zaman
o küçücük sokaklarda ki kadar
özgür olamadık…

ağaç dipleri, komşunun çiçekleri,
güliverin maceraları…

çocukluktan miras bize
o günlerin özlemi kaldı…

boşluklar bizi sardı
bulamazsak eğer evrenin manasını
kaybolup gideceğiz
yutacak bizi bir zaman sonra
bu koca kara evrenin boşluğu…

( Dilek KARSLIOĞLU )