Replikleri unutulup, yarıda bırakılmış, vakur bir tiyatrodur hayatım.Söylenecekler söylenmeden kapanır perde veya söylenen sözlerin alıcıları terkeder salonu zamansız.Zamansız değildir oysa ayarlanan yalnızca pişmanlıklarımız
pişman olduğumuzu anlamakla başlar.Ve susar “neyzen” “ney” kalır, yaşanan, yani artakalan.Bir feryat geliyor debisi yüksek kulaklarıma; süsle beni ey aşk!“Geçtiğin yerleri öpüyorum.”Sanki biliyor muyum ne zaman kesilir ayaklarım topraktan.Hangi rüzgara bırakmalı şimdi fikir uçurtmasını?Sorular sorduğum yeter.Kendime kelimelerden gayri bir saltanat çizemiyorum; ateşten bir saltanat.Hangi dağlara ekmeli şimdi gönül sarayını?Yarım yamalak sahifeler halinde tozlu bir sahnenin ortasına damıtılmışım.“Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında” diyen şair de alınmasın ama ışığı gören için karanlık kabil.İçim ışık, aynalar kırık.Hiçbir kez göremedim başımı omzumun üstünde.Suretim darmadağın.Bütünümden kopmuş her parçam, bir bütünüm şimdi puslu kaldımlarda;“bana düşmez can vermek yumuşak bir kucakta”.Sözlerime çakıyorum ateşini cehennemimin.Kalemimden akan her harf bir ağıt olur anne dudaklarında.Cümlelerim müebbet bir çığlık; Ademoğularının döküldüğü deltalarda.Mürekkebime kan bulaştı. Bak ben ağlıyorum.Ekşi soluğumu duyabilir misin kıyılarında?
Koşuşturan bir kahkaha olmalı ömür koridorlarımda.Neye yormalıyım şimdi gördüğüm rüyayı?Başladığım yer ile tükendiğim yer aynı.Gurbet yaşanmadı o zaman vuslat yalan!Koltukaltımdan çalınan kalmışsa eğer zamandır.Tüm sır perdenin gerisinde, bedenimin sırlı berisinde.Kendimi görmeye çelıştığımdan belki de zifirilik bulaşmış gözlerime, sözlerime, tenime…Şimdi sen söyle, nasıl aşarım pişmanlıklarımı?Yeniden bir Nil olup taşar mıyım çöllerde?Tahammül et diyorlar.Ne bitmez tahammülmüş, hangi bir zamana kadar?Uzaklaş artık benim en uzak yerlerimden.Ellerin bir kumsal, tenime karşı nisyan.Tırnakların mı kırıldı, ben düşer gibiyim.Sürgünü mü benden çıkar.Beni tahta dekorların ciğerine çek! Kurtar…Beni ikinin ikisine, kum taneleri ve köpük iklimine çek sonra, tut nefesimi beni kurtar.Kayıp ve unutulmuş bir şarkı mıdır kaldırımlara bıraktığın suskun söz.Sevdiğim, dualarımda büyüttüğüm; artık alıp götürsün bizi bir yağmur duasında saklanan umudumuz.Bir güvercin olmayı ne çok isterdim.Umutlarımı yaktınız!Hayatı kucaklayan ellerim vardı; kırdınız!Sokaklar da yetmiyor vicdanı küreltmeye.Karanfilim buruşuk kağıtlarda üşürken ve günahın örtüsü iplik iplik sökülürken;“nasıl” diye sorma bana!
Bir kalem nasıl ağlarsa öyle…Gün gelir adın unutulur, elin tutulur, dilin tutulur, dağılır taneleri nefes tesbihinin.“Sen ihanetin resmisin, hevesti geçti” deme!Bak bir iç daha çekiyor kalem.Satırlar, sayfalar eğiyor başlarını.Süküt ve sitem inceden inceye yakıyorken sineni, “nasıl” diye sorma bana!Bir bebek anne kucağında nasıl ölürse öyle…Bir anlatabilsem nasıl utandığımı.Satırlara bulaşmış kara lekelerdende mi anlamadın?Ah bir anlasan. Bir doğrulabilsem belimin kırıldığı yerden, senden…Ve dalsam gözbebeklerine, duysan, ben söylemeden anlasan.Söylebana ben layık mıyım bu kadar zulme?Çirkinliğimi vurma yüzüme…Bakma bana öyle…Bakma yazışıma, ellerim özgür değil.Kalbimin ritmine bir yığın utanç, yaşanmamış bir aşk, üç-beş hatır kahvesi üç-beş ikindi esriklği, biraz da öfke arıyorum kelimelerden her zaman ki can-ı gönülden tebrik ederim sevgili şairim sevgiyle kalın hoş kalasınız......