Bu gün farklı insanlarla...
Defalarca kez aynı kaderi paylaştım...
Hasta anneme giderken.

Aynı minibüs,aynı asansör.
Aynı masada çay ve simit
Hani şu boğazda kalan...

Dertlerimiz adı aynı olmasada.
Çaresizliğimizin adı aynıydı.

Bir elimde ilaç dolu poşet.
Koşar adım yürürken asansöre
Öksüzlük korkusundan aksadı nefesim.
Asansör boşluğuna atasım geldi kendimi

Aslında aynı kader dedim ya,önemli bir husus

Asansör hareket ettiğinde,annesinin kucağında bir melek
Gözlerimin içine bakan ve durmadan gülen dünya tatlısı bir bebek
1.kattan 5.kata katar gülümsedik ve ne kadar değerli oluşunu
anladığım zaman yeniden umutla bakıyordum hayata...

Umut; İnsanların hayatı daha çok sevdikleri farklı bir dünyadır
Aynı kaderi,aynı gözyaşını,aynı umudu bölüşürsünüz
Üstelik kim oldukları önemli değildir,tanımazsınız bile
Sadece o an aynı kaderden geçer yolunuz,ve farkında olmadan
Koptuğunuz hayata tutunursunuz.

18.04.2012. osm ortadoğu hastanesi şanlıurfa