Yalnız Kadın
Parkta bir kadın oturuyor
Dünyanın tüm yükü omuzlarında Geldiğinde hava aydınlıktı Şimdi kapkaranlık Onun yaşanmışlığı gibi Gözünü fıskıyedeki suya dikmiş Düşünüyor gece gibi derin derin Hiç konuşmadan Sadece bakıyor Hayatı mı geçiyor gözlerinden Umutları mı Bilinmez Onca kalabalıkta yalnız kadın O kadar yükün altında Düşüyor omuzları Önünden insanlar geçiyor Çocuklar koşturuyor O tepkisiz Fıskıyedeki suya bakıyor Hiç kıpırdamadan Sağır mı dilsiz mi Belliki hayat yorgunu Ayağa kalkamıyor Nazlıgelin 12/ Nisan / 2012 |
yeterki görmesini bilelim.
Şiir güzeldi
Kutlarım.