Kaybolan İnsan 2
Kaybolur insan bulunduğu zamandan,
Huzursuzdur; kalbi saatinden akreple yelkovan, Ya bir sabah ya bir akşam, vakit geldiği zaman, Düşüverir toprağa sararmış bir yaprak dalından. Sefaletin bedeli bir kuru soğan, Soğan da olmadımı; sefil, ölür acından. Zengine versen taze ve de sade bir soğan, Bilmediği küfürleri eder boran boran. Şu dünyada neyle yaşar insan, Elma şekeri versen dünyayı ister sübyan. Biraz umutla şükürdür garibi yaşatan, Mutlu olamaz nankör, kral tahtına koysan. |