Ey nefsi
hasbi olan can
Ne vakit sinende ki
burukluğu hissetsem içim titrer


Masumiyet
ne kadar yakışıyor sana,
adeta cezbetmek için fırsat kolluyor


En sönük
ve lal olmuş hislerimi
kapçılayıp, gözlerimden
sessizce kadreleri bıraktırıyor


Yetim ve
garip aramaya ne hacet
Yüreği vurgun yiyen o kadar
çok ki etrafımda, içim yanıyor


İbretle
temaşa etmem yetmiyor, sual
etmek istesemde hal mütereddit kalıyor


İşte
o zaman acabalar
izanımda yine artıyor, bir lahza
olsun deva için kalbim can atıyor


Ne vakit
teşebbüs etmek istesem
Bir nebze olsun çekingenliğin
yıldıran esaretinden kurtulsam


Bir selamla
başlasam ve içini burkan, sabırda
daim kılan, umutlarını kıranı bulsam


Yarım
asrı geçkin sefilliğimle
ilaç olmak için vesileler arasam
ve mahzunluğunu unuttursam


Ne hikmetse
sende çekiniyorsun
Nazarlarını gizliyorsun,ah u zar
ettiren hicranına sımsıkı kapanıyorsun


Sanki deva
olamıyacağımı sessizce zerkedip,
bin hüzün içinde nefeslenmeye başlıyorsun


İnsanız,
samimiyet ikliminde konuşmalıyız,
sadakati kata bırakmamalıyız,
kuşku ve zandan kaçınmalıyız


Kim ne yapar
ve davranırsa hesabidir
Mizan evvelemirin haşyetinden
kal eden en ibretli sebeptir


Şirazesi kaybolan
can nasıl bir mütmainlik içindedir,
taklit elbette değersiz ve mesnetsizdir


Tafsili olmak
için muhakeme gerekli,
eminlik adına akıl ve irade
vicdanın kitabından beslenmeli


Milliyetinden
bihaber nefes sefildir


Mazisini
öreten değer süret-i nedendir,
redd-i miras ne kadar kerihtir


Ruhun
lisanını öğrenmelisin
ve kalbinin nazargah olduğunu
bilmelisin, yeise düşmezsin


Hakkı
her zaman gözeten
ve nefsinin hesabını yapan
bir ihsan içinde vuslatı gaye edinmelisin


Kitabından
korkan ve tazim için saklayan
Meramını merak etmeden, ruh ve
yürek adına çaka satan kim varsa dikkat et


Maraz
nefsi hazdır, kalp
lekeden çekinen ummandır,
vicdanın her bakımdan duru olmalıdır


Yar derken
hevese bürünme,
aşkı zikrederken nefsine imrenme,
ne derler için heba olmak için serilme



Mustafa CİLASUN