KemikGittiğim yerde yok gölgeler de, yağmur da, fedakarlık da.. Senin adın da yok orada, mesafeler de, nefesimin bittiği yerde; artık hiç ışık yok.. sabah olur, dünya uyanır, örülür zaman bir dakiklik içinde, güneş doğarken fazladan oluşan yaralar da sarılır, beden uyanır, yarı ölü haline aldırmadan kalkıp giyinir ve vedalaşıp gider.. hayat bu işte gittiğim yerde toz da yok, bulut da, bir kara toprak parçasına tutunur beden; işleri bittiğinde şu garip dünyada sımsıkı kemik elleriyle, sırf sen üzülme diye, yeni doğan güne, daha yenilere yer açsın diye, gömülür toprağa beden.. |
kutlarım yürekten
sevgi ve hürmetle