bugün haziranda doğmuş kız çocuğu gibi Ankara
bazen pembe eteklerini dalgalandırıyor güneşiyle
bazen grileri giyinip gözyaşlarını takıyor yüreğine
başında esen yeller savuruyor saçlarını darman dağınık üzgün

......................................


saçlarını taramaya mecali kalmamış gözlerine toz kaçmış
ağlamaklı
kendini bırakmış elleri çatlamış yeni çıkmış zemheri ayazından
solgun
kulakları duymaz olmuş dilinde peltek sözler
durgun
sırtında yükü ağır
çok yorgun



sesini duyan yok ki çığlıkları boğuk boğuk


.......................



ANKARA hüzünlü şehrim
gözleri yaşlım yüreği yaslı güzelim

unutma her zaman umut var
kara kalemle yazma alın yazına gelecegi
geçmişindeki aklar hala üzerinde kokulu beyaz gül misali
tut elimden
hüzün elbisesini atalım bahar geldi artık
mutluluk bizimle
koşalım

hadi tut ellerimden

ben de varım

canındayım

yanındayım





MAVİ GÖZYAŞLARI
BAHARA DAKİKALAR KALA