Ayrıldım

Dinleyin efendim tarif eyleyim
Bu geniş dünyada vardan ayrıldım
Erzurum’u Kars’ı düz Ardahan’ı
Gezdim bu yerleri kardan ayrıldım

İsterdim ki bağban olam bir güle
Yandı bu vücudum dönmüştür küle
El uzattım alam bir gonca güle
Bağlar viran olmuş bardan ayrıldım

Nevzat’a yardımcı olmadı kader
Günbegün artıyor eksilmez keder
Evlada hizmetçi olmuştur peder
Gönülden sevdiğim yarden ayrıldım


Aşık Nevzat


1904-1985. Ardanuç’un Müker (şimdiki adı Tepedüzü) köyünde doğdu. Asıl adı Nevzat Genç’tir. İlkokulu köyünde okudu.

Küçük yaşlarda halk şiirini ve aşıklık geleneğini öğrenmeye başladı. Yörede anlatılan birçok halk hikayesini ve aşıkların deyişlerini öğrendi. Bağlama çalmaya da küçük yaşlarda başlayan Aşık Nevzat, kızkardeşinin Aşık Efkari’yle evlenmesinden sonra da bir süre Aşık Efkari’yle birlikte dolaştı ve karşılaştığı aşıklarla deyişmelerde bulundu.

Çocukların gelişmeleri ve aşıklık geleneğini öğrenmelerine de çaba gösteren Aşık Nevzat’ın eserleri çeşitli gazete, dergi ve araştırmalarda aktarıldı.

*
)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(-)(-)(-407-)(-)(-)(

Ne geldi başıma anlatam beyler
Ben ki ela gözlü yardan ayrıldım
Yakıyor yüreği kar suyu neyler
Volkandan, ataştan,hardan ayrıldım

Saçların savurup gerdan bükerdi
San ki ala keklik olur sekerdi
Şu deli sinemi nasıl yakardı
Lebleri al olmuş nardan ayrıldım

Kokusun alırım bütün güllerde
Adını duyardım esen yellerde
Taht kurmuş oturmuş tüm gönüllerde
Bir gülün cevrinden zârdan ayrıldım

Bir saat görmesem bakardım yola
Tutulmuştum ona ben bile bile
Güzelliği ise destandı dile
Cemali ay olan nurdan ayrıldım

Kış ayımda bile bahar yazdı o
Doyumsuz güzellik müthiş hazdı o
Tarifi ne mümkün benzersizdi o
Gözler kamaştıran zerden ayrıldım

Her nereye baksam onu görsem de
Neden, niçin diye kafa yorsam da
Başımı durmadan taşa vursam da
Ömrümce ağlatan zordan ayrıldım

Lüzumsuz ne yapsan anlatamadın
Bir defacık sözün dinletemedin
Kulakların bile çınlatamadın
Bakıp göremeyen körden ayyrıldım

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz