Adalı Kız
Yürüyordu herşeye inat kumlarda
Vuruyordu dalgalar ayaklarına Yosun kokarcasına saçları Maviliğine kapılıyordu denizin Oyuncağı yoktu onun Taşları vardı Kayalardı oyuncaktan evleri istiridyeydi fincanı tabağı Onun herşeyi vardı Hayal ederdi kız olurdu Ettikçe mutluluğuna mutluluk katardı Şarkılar söylerdi balıklara Şiirler okurdu kaptanlara Gülücükler atardı Onu kendi yapan sadeliğiydi Aldılar elinden oyuncaklarını Çaldılar hayallerini Çok gördüler bir deniz kumsal mutluluğunu Sıkıştırdılar onu şehrin girdabına Bir balık misali Yarı can çekişir gibi Ne yaşadığını bildi nede öldüğünü |