Bir doğa kanunudur. Büyük kazalardan sonra geriye mutlaka bir iz bir araz kalır. Peki; aşk kazalarından sonra geriye kalan iz nasıl bir şeydir?

Gözün aydın istediğin oluyor, seni unutuyorum
Merak etme zor olmuyor, destekte alıyorum
Biraz zaman yardım ediyor, biraz da kendim istiyorum

Şöyle bir düşündüm de
Meğer ümitlerinmiş sana olan sevdamın sebebi
Onları kestiğin günden beri
Sana olan aşkım bitti, küllendi

Oysa hep merak ederdim
Unutmak, nasıl olur?
İnsan isteyince mi unutur, yoksa zaman mı unutturur ?
Sonra mevzu çözüldü

Meğer ümitlerin bir akçe, sevdam ise bir malmış
Üstelik bu ticaretin, veresiyesi de olmazmış
Ve senin anlayacağın
Seni sevmeye olduğu kadar, unutmak içinde sebep varmış
Eğer alışmak, aşkın diğer adı değilse gülüm
Seni unuttum demektir, seni unutuyorum

Bakma
Her iş dönüşü, yine aynı yer de bekliyorum
Yanlış anlama!
Sen geleceksin diye değil, dalgınlığımdan!
Ve her akşam kapılarda kalıyorum
Yanlış anlama!
Seni evde sanmaktan değil, anahtar almamaktan!
Hele şu ekmeği iki tane alışım yok mu ?
Yanlış anlama!
Biri sana diye değil, alışkanlıktan!

Hem!
Hem sen hiç doktorları duymadın mı gülüm ?
Benim bu halim
Onlara göre çok, ama çok normalmiş
Atlatılan her büyük kazadan sonra geriye
Mutlaka bir iz, araz kalırmış
Ve bendeki bu araz
Bu aşk kazasından geriye kalan
Müzmin, müptela alışkanlıklarımmış, alışkanlıklarımmış

Metin ceylan