EyvallahSen, bilinçaltıma bilinçsizce yerleşmiş, bir iç savaşın son yaralı askeri gibi ürkek, tüfeğini aşka çatmış yüreğimin yasadışı sevgilisiydin. Gittiğinde, nefretinden beraat etmiş küçücük bir umudun süt annesi, üvey sevmelerin kucağında, ayrılık emzirdi dudaklarıma. Ve yokluğunda kızamık geçirmiş yıldızlar, pudra diye bulutları sürünce yüzlerine, sebepsiz karardı hayallerim Senden sonra hiçbir sevişme senin tadını vermedi Ve hiçbir ana, evladına senin adını vermedi Belki tutmadı ellerini ellerim Belki yasaktı saçlarının ışıltısı gözlerime Çünkü hiçbir zaman inanmadın sözlerime. Olsun be, sev diye değil sevgili bil diye Bir sigarayı bırakamadım bir de seni! Kolay değil bir ilaha şiir yazmak Serden gidiyorsun gülüm, akıl da söz mü kaldı! Dayanılmaz bu acıya Kestim bileklerini intihara teşebbüs gecelerin çıkmadı ruhuma sinmiş dudaklarının tadı, Düşmedi dilinden karanlığın, uykusuz sevdamın adı Kime baksam senden başkasını göremiyorum Azrail mi kaybetti yeteneğini, yoksa ben mi ölemiyorum Elimde değil unutmak Tetikte bir aşkın tehdidinde, Her gece kendimle savaşıp sana yeniliyorum. Ben beklerim sevgili Eğer birgün, düz mantıklı kahpe bir el uzanırsa saçlarına, İşte o an sorarsın aşkın adını Ve anarsın, belki yine kanar diye. Kanarım, okyanuslarım kırmızıdır benim Kan kusarım ama susarım gene de sahte sevdalara. Kim bilir, belki de tedavülden kalkmamıştır harbi sevgiler! Sevme diyordun sevgili Unutma ki, ben seni değil, sendeki beni sevdim Ve artık gelmesen de olur, nasıl olsa sana benzedim… |