Söyleyemem hicranımı
Beni benden geçiren firkatin sevdasını
Ten fani iken, kalp inşiraha talipken, nefs nasıl hükmeder
Niye iradem zafiyete girer, heves ve his bu kadar mı şedit bir keder




İçimde bir korku var
Derin bir sızıyla hülyalarımı aralar
Ufkum makus haline yanar, aklım divaneye bakar
Ne kadar göçen varsa, umutları o an içimde titrer ,ah uzarım başlar




Yazmak, niye yamaktır
Kurak topraktan sanki medet ummaktır
Hıçkıran gönüllerin vecdine şahit olmak, aşkı anmaktır
Yürek sevdaya hasret iken, ihsan sinemde ne derin bir hicrandır




Şahit olma sefil halime
Merhamete muhtaç olan kalbi hissiyatıma
Yitip giden, sinemde üşüyen yad-ı zamana,dinmeyen figana
Ne söylerim, kimden medet umarım, acizlik içinde çırpınan canım




Hangi pınarı görsem
Şevkiyle sürur bulup, öteleri düşünsem
Ruhumun mavera aşkıyla yüzleştiğine şahit olup serinlesem
Akan gözyaşlarımı hiç silmeden hu desem ve nefesin sahibine hamdetsem




Bir lokma ekmeğe muhtaçken
Gücün ve iradenin sahibi en yakınımda ki hakikatken
Neden ah eder yüreğim, sabırla yuğrulan melalim, suket ettiren idrakim
Neyi hakkıyla şehredemiyorum,burukluk içinde soluyor,yalnızlık içinde ki halim




Güle söyle kim aşina olur
Gönlü itminan kalır, hangi sevdası kahırla okunur
Narın haşyetinden emin olunur, nur ile hemhal olup kurtulur
Sabır ne müthiş bir nasiptir, edebi öğreten hatiptir, aşk evet, ihsana taliptir





Mustafa Cilasun