Ne vakit
yeşil başlı turna görsem

Her halinde
ve teslimiyetinde ki
zarefetinde, içimin titrediğini hissetsem

Kalbinin
ürkek halinde sadakatimle
yüzleşsem ve o an perişanlığıma nazar etsem

İçim kan ağlar,
gözyaşların kahrı günyüzüne çıkar,
umutların silik hali nasıl el açar

Nasıl bir
vurgunun dehlizindeyim

Yüreği
taşlaşmış nefeslerin hala
prangasında çırpınır suskun melalim

Ne vakit
hakkıyla kalbin sahibine iltica edeceğim,
ruhumda ki lekeyi arişleştireceğim

Hala miskinlik
içinde mi ikamet edip, sefih bir
sinenin acziyetiyle göçmeyi bekleyeceğim

Kalbinden
konuşan çocuğa imrenirim

Vicdan
sahibiyim amma, nasıl
bir inşirah ile nazar edeceğim

Hakikate
bu kadar uzakken, nutkumu
durduran ayetler her yanımı kuşatırken

Zafiyetleri hangi
karanlığın ikliminde temizleyeceğim,
nefsimi bilip azim göstereceğim

Her sıkılan
kurşunda sualim artar

Nefsim adına
bahanelere sığınmam
her ne hikmetse o an başlar

Meğerse
avuntular rıhtımda bekleyen,
hasrete yenik düşen mecalin hikayesindenmiş

Ah u zar etmesi
kendine yeten suskun saikmiş,
acziyet bu kadar mı sefih bir gerekçeymiş

İçimde
bir hınç var, hali boğar

İdrakim
ve izanım nispetinde
günyüzüne çıkarttığım ibret vecdime bakar

Dünya
içimde yaşarken, aşk nefsin
hesabında zikredilirken, ruhum niye korkar

Hangi boğaza baksam,
hisarın mazisini aralasam, yitik
duvarlara sessizce baksam içim kan ağlar

Ne meyin
derdindeyim, ne iksirin

Mizanın
hesabından kal etmeğim,
ruhumun belasına erişmediğim kesin

Viran olan benim,
hazan en güzide sessizliğim,
göçenlerin umutlarında beslenirim

Ruh aşikarken,
kalp aklın kalinde ki edebken,
abd olan benken niye hevese tevessül ederim

Yalnızlık
ne müşhiş bir limanmış

Sanki
ufkun pervazlarında ki
muştuya ram olan hicranmış

Nefsi teskiye
etmek kifayet etmez, bilmen
ve azimle yönlendirmen vefaymış

Sadakat
maruf iken, izan fikre açken, kalp
nazargah kılınırken ruh niçin burukmuş


Mustafa CİLASUN