Sokaklar
daracık soğuk sokaklar kaldırımları mermer
geceleri rüzgar şarkı söyler sokaklar dinler sokakların gözcüleri sert bakışlı pencereler ışıklar söndüğünde hapsolur sokağa geceler yabancı eller sokaklar tas binalar insanin yüzüne yalnızlığını vururlar yalnız ben değilim onlarda yalnızlar kaybolmuş hayat sanki onu ararlar kimsesiz insanlar mermer kaldırımda yatarlar altlarında karton yatak üslerine pamuk kar yağar sokaklarda yasarlar yalnızlar kimsesizler biçareler sabaha çıkarlar mı bilinmez hiç uyanmadan uyurlar ne ana ne kardeş var hayatlarında kaybolmuşlar şehrin kalabalığında sahip çıkan yok soran bu dünyada sokaklar almış yalnızları koynuna |