Kaderimde böyle çile çekmek varmış
Ne kara bahtlı bir talihim varmış
İnsanların kimi güler kimi ağlarmış
Bende ağlıyanlar sınıfın daymışım

Ne dil yeter benim çektiklerimi anlatmaya
Ne kollarım uzanır mutluluğu yakalamaya
Ne yüreğim dayanır artık bu acılara
Hayatta en zor şeyi sorsalar bana unutmak derim

Unutmak geçmişi unutmak yaşadığım acıları
Yaşanmıyor artık geceler sabah olmuyor
En korkunç yalnızlıklarda benim İntihar çiçeklerini
Gülüm sememin ardına sakladım artık kendimi

Kendimden ve yüreğimin isyanlarından kaçıyorum
Çok ağır geliyor bu denli yaşamak artık bana
Çaresizliğim çare oluyor ümit ısmarlıyorum
Ağlayan sadece benim göz lermi

Gülmeyen insan ağlamayı özler mi
Yıllar yılı kendi halimde bir kuldum
Hiç hesapsız bir zamanda hastalık geldi beni vurdu
Hayat bana en güzel çağımda kötü davrandı

VASVİYE YAŞAR...