Parçalansın ellerim,
kalemi sımsıkı tutan terli avuçlarımla beraber.
Elini tuttuğum gibi,
ettiğim yeminler; hiç bırakmayacağım derken ki..
Nerde.. Rüyalarımda..
Hayal bunların hepsi,
zaten artık rüyalarıma da gelmiyorsun..

Biliyor musun ?
Galiba unutuyorum seni,
en çokta unutmayacağım dediğimi.
Yine kopuyor bu yüzden içimde bir fırtına,
damarlarım bile kopuyor içten içte içimde,
hissedebiliyorum.
Uzun zamandır gelmiyorsun ya hiç aklıma,
özlemedin mi beni yoksa ?
diye düşünüyorum.
Ya da ben mi hiç özlemedim seni.
Hayır, çok özledim!
Bunda yalan yok,
hem sen de yoksun yanımda
gözlüğüm olmadan da görebiliyorum,
yemin ederim.
Evet yoksun,
çünkü bir ömür tüketemedik ki beraber,
saçlarını süpürge ettiğin adam ben olamadım ki..
Şuan neredesin diye sorsam, belki..
Belki de karanlık bir mezarlıktasın,
inanılması güç bir olay olsa da belki sen öldün,
bir kere bile dokunamadığım bedenin toprakla sevişiyor şimdi..

Ağlıyorum,
hayalini kurduğum sana benzeyen küçük kız çocuğumuz gibi
ve yalnızca susuyorum,
gerçekleşmediği için yıkılan hayallerim..
Bu yüzden hâlâ enkazın altında gibiyim
ama yine de yeniden susuyorum,
çalan şarkı seni bana hatırlattığı için.
Dudaklarımla eşlik etmeden sadece dinliyorum..

Şarkılar daima hüzünlü, şarkılar hep bir veda havasında.
İyice yaşlanmışım artık, şarkılar seni hatırlatsa da
Galiba unutuyorum seni,
kusuruma bakma ve asla kızma
mazur gör çünkü; üzerimden yıllar geçti..

Ahmet Kastancı