Bu dizelerde;söylemekle yapmanın arasındaki farkı, yaşadıklarımdan ve yarım kalmış yaşanmışlıklardan yola çıkarak anlatmak istedim..Gerçek bir yaşam öyküsünü bu dizelerde bulacaksınız..

okuyucularıma,okuyarak duygularımı paylaştıkları için şimdiden teşekkürler..

Bu gün akşam,
aynada kendime baktım..
bu ne kederli gözler,
yüzümde acıların,
yaşanmışlıkların bıraktığı derin izler..
tebessümlerimde yarım kalmış ,
sevdalardan çizgiler....
hoyratça kullanılmış bir ömür,
Nasıl iyi baksın,
kendine gönül...

Gözlerindeki nem,
anlatır,seni bana..
ne gönlündeki sızı diner,
ne de iyileşir,
kalbindeki yara..

bir tek kalbim var,
sahibi de tek olmalı,desen ne yazar..
hayat dediğin şey,böyle nasıl geçer?
bu viran olmuş kalbim..
bilmem ki,bir daha nasıl sever???

umutsuz bir vak’a benim kisi..
hangi elin yumuşaklığında,
hangi kalbin sıcaklığında bulur kendini..!!!
hangi omuz dindirir yalnızlığımı...
imkansızı istemek kolay mı??

Kendine iyi bak,gönül..
kaç kere söyledin ,bunu kendine..
gönül ferman dinlemiyor ki, işte
umutsuz bir vak’asın inan bana gönül..
söyle söyle ayna..
benden daha umutsuzu,
benden daha yalnızı var mı,bu dünyada
bir bilsen ah bir bilsen..
tanrıdan bir ömür daha dilesem..
sen yoksun ya ...!!!!
başkası da olmayacaksa,
asla yanımda..
yalnız yürüyeceksem ,
hayat denen bu yolda...
kendime nasıl iyi bakarım,
söyle bana ayna...

bir melankoli sarmış yüreğimi,
gönül ferman dinlemiyor ki...
vazgeçemiyorsa ne kendinden,
ne sevgisinden...
ağlıyorsa hala bu gözler
keşke bir şansım daha olsa derken,
tanrım bu ne yaman çelişki.
sanki kötü bir rüya gibi,
uyansam...
mutluluğa açsam gözlerimi..
bir ohhhh desem
merhaba desem,
yeniden başlasam hayata..

kendine iyi bak ,gönül...
belki dileklerin olur,kabul..
kendine iyi bak,gönül....
kendine iyi bak ,gönül....