Aşk;
İki çift göz’ün
Bir çift yürekle bütünleştiği
Tek bir an’dır...
İşte o an’dan itibaren nefs-i Dünya
Külliyen yalandır...

Seveceksen;
Öleceğini bilebile yaşamak gibi seveceksin.
Yani içindeki ateşi ruhunla hissedeceksin.
Sonra o ateşi avucuna alıp
Seni divane edenin yüreğine üfleyeceksin.
Bir duaya amin gibi söyleyeceksin adını...


Kentinde batan Güneş’in
Başka Kentlere doğup, ısıttığı gibi her yeri
Sen de bütün bir içtenlikle kucaklayacaksın.
İlahi ateş bedenini sardığında
Musluktan bir avuç alıp
İçercesine dolduracaksın benliğine
Sevdiğinin gözlerini.
Şükredeceksin sevebildiğin için...


Bir zamanlar soğuk kış gecelerinde,
Küçücük işaret parmağımızla
Camın buğusuna çizdiğimiz Güneş’in
Isıttığı o küçücük yürek,
Artık yarin göğüs kafesinde
Kalp kalbe ısınacaktır...


’’Ne zaman ki
Aşk biter; Güneş söner...
Dünya soğur... Zaman durur’’...


Yaşamın tek şansı
Her zaman Aşk olacaktır...


İSMAİL BOYRAZ