HOŞÇAKAL SERÂ!

Terkedilmiş bir öykünün başkahramanı olarak duruyorum karşında
Sözüm bela kokulu
Nefesim intihar...
Bağrına saplansam
Koyu bir hicrân fışkırır oluk oluk
Dolunca gözlerin
Taşırma sakın içinden içimi!
Bıraktığın yerden değiyorum sona
Gidiyorum...
Hoşçakal Serâ!

Bir oyunun tam ortasında
Kandırılmış bir çocuk
Eline tutuşturulan kokuşmuş vaatler
Ve perde arkası ihanet...
Madara olurken cümle âleme
Aşka düşe kahroldum her sahte alkışta.
Ne varsa bir kahramana yakışan
Göğüsledim hiç çekinmeden
Kırdım
Döktüm
Dağıttım
Dağıldım...
Oysa şimdi
Ne dağılacak derdim
Ne de dağıtacak dermanım var.
Bu oyun ağır bana
Bense bu oyuna
Yoruldum...
Hoşçakal Serâ!

Kuğuları seyretmeye gidecektik hani
Berraklığında hüznü
Dinginliğinde mâsumiyeti...
Griye çalmış bu kente inat
Ahenge dalarken gözler
Buluşacaktı aynı anda ürkek sözler:
"Ez te hezdıkım"
Lakin gözler çok geldi
Sözler ağır...
Belki aşk,susmaktı biteviye
Susup donmaktı ölesiye
Korkmuyorum artık sus/a/maktan
Çığlığım tüm düzeni yakıp yıksa da
Haykırıyorum...
Hoşçakal Serâ!

Uçurumvari boşluklardayım şimdi
Gökyüzü maviliğinde umutlar üşüşürken beynime
Ürkütmüyor artık ayrılığa çakılmak
Düşüyorum değmeden hiçbir şeye.
Müstehzi gülüşünle:
"Aşk tekildir,çoğaltmamalı daha fazla" deyişin
Zonkluyor hala göğsümün kafesinde.
Hiçbir dilde anlamayışın
Mâsum bir duyguyu
Ayaklar altına alıp hırpalayışın
Ve atılan her adımda korkakça kaçışın
Utandırıyor beni sefil halinden.
Biliyorum...
Mübrem bir cezaydı aslında
Sanadır sanma!
Kırgınlığım
İyice bunamış ruhuma.
Hükmümü giydim...
Hoşçakal Serâ!

Bir ölüm sabahı
Henüz uyanmamışken kanayan yaşamalar
Usulca sıyrılıyorum öykünden
Daha yalnız bir şiir alıyorum içime.
İki büklüm etse de ağrısı
Anıları bozdurup
Yokluğuna sattım varlığımı
Ve öylece dindirdim kan kusan sancılarımı.
Bozkır kıraçlığında
Nice kıtlıklarla boğuşup
Telef olurken düşlerim
Avuç açmadan mahsulunden bir tutam artığa
Taze bir umut biriktirdim ruhumun küflenmiş anbarına.
Stokladığın hüzün karası sözleri yakıyorum bir bir
Cayır cayır bir yangın sarsa da gövdeyi
Kaç hortum gözyaşı söndürebilir ki bu öfkeyi?
Kim kurtarır rezil niyetini?
İhanet boşluğundan sarkıtıp hasreti
Gücenmeden hiçbir sona
Deliren yalnızlığından at kendini.
Bak!
Biçimsiz bir kefen diktim sana
Çok gelse de ölüm
D/övünüp sakın inkara sığınma!
"Her nefis tadacaktır..."
Hoşçakal Serâ!

Sana bir ömür telaşı
Bir de kızılcık kıyamet bırakıyorum
Mahşer sessizliğinden soyunurken sesim
Mırıldandığın tüm duaları son kez yinele.
Depreştiğinde korkular
Kabarmış defterine boşuna kâtip arama!
Hesaptır bu
Şaşmaz mizan...
Ne bir eksik
Ne bir fazla
Şahittir yüreğim...
Hoşçakal Serâ!

(Sezgin Karadağ)